Τον Μάιο του 2015 αποφάσισα να επισκεφτώ το Μητροπολιτικό Μουσείο του Μανχάταν, στην Πέμπτη Λεωφόρο, που βρίσκεται μαζί με το Guggenheim στα ανατολικά και κατά μήκος του Central Park.
Πολλοί επισκέπτες μπερδεύονται και βλέποντας τις πινακίδες καταβάλουν το προτεινόμενο αντίτιμο ,από το μουσείο. Αλλά αυτό αποτελεί μια πρόταση για δωρεά, στην πραγματικότητα δίνεις ένα δολάριο, ή όσα θες εσύ και μπαίνεις κανονικά.
Για να καταφέρω να το δω όλο, που και πάλι δεν ολοκλήρωσα την εξερεύνηση, χάλασα 4 δολάρια πηγαινοερχόμενος για τέσσερις ημέρες.
Το μουσείο ήταν γιγαντιαίο, όσο κόσμο κι αν είχε, περπατιόταν άνετα.
Το μαγικό σε αυτό το μουσείο είναι η διαδρομή που παίρνει ο επισκέπτης ανακαλύπτοντας με τη σειρά όλους τους πολιτισμούς της γης, τον έναν μετά τον άλλο. Ο θεατής θα διαπιστώσει πως η μια κουλτούρα δανείζει και δανείζεται από την άλλη, σαν μια αλυσιδωτή αντίδραση κυκλικά γύρω από τη γη, από όπου μετακινήθηκε και εγκαταστάθηκε το ανθρώπινο είδος.
Είναι πραγματικά μεγαλειώδες το πως ένα μουσείο καταφέρνει να εξηγήσει, με εύκολο τρόπο, πως ο ένας πολιτισμός μοιάζει συνέχεια του άλλου. Πως από την Σφίγγα της Αιγύπτου περάσαμε στη Γόργω της Ελλάδας, ύστερα στους ΚουρδοΑσσυριακούς γρύπες και φτάνουμε στην Κίνα των δράκων, από την Κίνα περνάμε στα τοτεμ των γηγενών της Αμερικής, ενώ ύστερα φτάνουμε μέχρι την Ωκεανία, επιστρέφοντας ξανά στην Αφρική.
Το ταξίδι του ανθρώπινου πολιτισμού περιγράφεται με τον πιο εύκολο και όμορφο τρόπο μέσα από το γύρο του μουσείου, που βρίσκεται στη σύγχρονη μητρόπολη των εθνών.
Αμφιβάλω φυσικά αν ένας αμόρφωτος χρυσαυγίτης θα κατέληγε στα ίδια πανανθρώπινα και ιστορικά συμπεράσματα, μέσα από έναν τέτοιο διαπολιτισμικό περίπατο.
Η προσωπική μου εντύπωση, ύστερα από αυτή την τετραήμερη επίσκεψη, είναι πως το ανθρώπινο είδος έχει κοινή διαδρομή, από όπου πέρασε ο άνθρωπος, σε μια διαχρονική μετανάστευση, άφησε κάτι πίσω του, στους νέους τόπους δημιούργησε κάτι καινούργιο, ενώ στη συνέχεια πήρε ξανά μαζί του κάτι...Αυτή η κυκλική πορεία των πολιτισμών και των αλληλοδανείων ανάμεσα στις κουλτούρες, που όσο μακρυά κι αν βρίσκονται τελικά υπάρχει κάτι άμεσο, πάντα κάτι κοινό, που τις συνδέει, ακόμα κι αν η μια πλευρά αγνοεί την ύπαρξη της άλλης.
Δεν εξηγείται αλλιώς η εξελικτική διαδρομή που φαίνεται να ακολουθεί η τέχνη, με έντονες ομοιότητες ανάμεσα στην Αφρική, περνώντας ύστερα από την Ασία, φτάνοντας μέχρι την Νότιο Αμερική και επιστρέφοντας πάντα αναγεννημένη ξανά, μοιάζοντας να διανύει μια διαρκή κυκλική πορεία.
