Άνδρος +Photoreport

Η Άνδρος φαίνεται να είναι ένα νησί μεσοαστών, με εφοπλιστές να κατεβαίνουν από το Λονδίνο για τριήμερο και να προσγειώνονται με ελικόπτερα. Δεν θέλουν όμως τουρισμό, γιαυτό και οι λακκούβες στους στενούς δρόμους μετράνε δεκαετίες. Αν γινόταν πόλεμος σίγουρα θα παρέμενε στην Ελλάδα, μόνο δυό ώρες από το λιμάνι της Ραφήνας.
Αισθάνθηκα το μέρος γνώριμο, καθώς έχω επισκεφτεί και την Τήνο.

Το λιμάνι του Γαυρίου μοιάζει με ψαροχώρι που εξαναγκάστηκε να φιλοξενεί σύγχρονα πλοία.

Κατά μήκος του δρόμου διαφημίζεται πολύ το real estate. 
Το σπίτι που έμεινα ήταν εντελώς διαφήμιση Total 0% και στο μυαλό μου κόλλησε "η ζωή που περνάει και χάνεται" του Σπανουδάκη. Φυσικά κάποιοι διαμαρτύρονταν για το ζεστό νερό, ενώ άλλοι για τα μαμούνια.

Το ηλιοβασίλεμα, αν βρίσκεται μπροστά σου μια πισίνα που βλέπει θάλασσα, δεν έχει να ζηλέψει κάτι από Θήρα, ούτε από τις βίλες κουτάκια της Μυκόνου.

Ο καιρός την πρώτη μου μέρα ήταν μουντός, οι λιγοστές ακτίνες που έπεφταν στο γρασίδι, διαχωρισμένο από πετρόχτιστες μάντρες, τόνιζαν έντονα το πράσινο χρώμα.

Πρωτεύουσα θεωρείται η "Χώρα", που μου θύμησε την Κέρκυρα, με αρχοντικά χτισμένα σχεδόν πάνω στα ερείπια του παραθαλάσσιου Ενετικού κάστρου. 
Πλακόστρωτα στενοσόκακα οδηγούν στην παραλία, που για να ξανανέβεις σκαρφαλώνεις αμέτρητα σκαλοπάτια, λαξευμένα στο βράχο.


Ένα Σοβιετικής αισθητικής άγαλμα δεσπόζει στην πλατεία μπροστά από το γκρεμισμένο φρούριο, προς τιμήν των αμέτρητων πνιγμένων ναυτικών. Στο νησί βέβαια η Αριστερά δεν κατέχει ιδιαίτερα ποσοστά.
Καθίσαμε στο εστιατόριο "Ενδοχώρα", φάγαμε πολύ ωραία θαλασσινά και εξαιρετικές τηγανητές πατάτες, που ούτε στην Αθήνα δεν βρίσκεις, ήταν όμως τσιμπημένο.
Αν και η πρωτεύουσα του νησιού είναι πολύ περιποιημένη, υπάρχουν αρκετά σημεία που έχουν εγκαταλειφθεί, δένουν όμως αρμονικά με το υπόλοιπο μέρος.

Η Άνδρος στη δυτική της πλευρά αν και δεν διαφέρει από την υπόλοιπη Ελλάδα, μου θύμισε κάτι από Σαμοθράκη, με μικρούς καταρράκτες ρυάκια και στα σημεία με πυκνή βλάστηση, που δεν καταφέρνουν να σμιλέψουν οι Κυκλαδικοί αέρηδες, πίστεψα πως θα έβρισκα κάποια φιγούρα του Τιμ Μπάρτον. 
Στο Απροβάτου επισκεφτήκαμε την ταβέρνα "Μπαλκόνι του Αιγαίου" που δεν είχε και τρομερό φαγητό, ενώ πετάξαμε και τα αυγά που αγοράσαμε από εκεί.
Κοιτώντας από κάτω θυμήθηκα τα μυστηριακά τοπία της Σκωτίας και της Ιρλανδίας. 
Ίσως βέβαια εγώ να έχω επηρεαστεί από το game of thrones και να περιμένω να συναντήσω μάγισσες, εκτός από μικρά πρόβατα και κατσικάκια.

Οι κυρίαρχοι ρυθμοί της Αιγαιοπελαγίτικης αρχιτεκτονικής παραμένουν, μερικά ακόμα πιο παραδοσιακά σπίτια θυμίζουν περιστερώνες. Κυριαρχούν τα γεωμετρικά σχέδια, σε λευκό, κίτρινο και μπλε.

Στο παραθαλάσσιο Μπατσί, ακολουθείται παρόμοιο μοτίβο με τη Χώρα, αλλά λείπουν τα νεοκλασικά.
Γλάστρες πολύχρωμες τριγύρω από ξύλινες φθαρμένες πόρτες άλλης εποχής, με πετρόχτιστους τοίχους ασβεστωμένους κι από πάνω χτισμένα μπαλκόνια του 60, με απλωμένη μπουγάδα. 
Το καλοκαίρι μετατρέπεται σε νυχτερινό hotspot, με εξωτικά μπαράκια. Η παραλία σίγουρα εμπνέει για κάποιο αστυνομικό μυθιστόρημα.
Η ταβέρνα του Σταμάτη που καθίσαμε, ήταν απαράδεκτη. Δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει το αγαπημένο μου νησί, αλλά καταλαβαίνω για ποιο λόγο άκουσα τόσες πολλές φορές γιαυτό.