Ξεκινώντας για Καρύταινα, είπαμε να κάνουμε μια στάση στη Δημητσάνα, πως καταφέραμε να βρεθούμε στις Μυκήνες και τη Νεμέα είναι ανεξήγητο. Πηγαίνοντας από την παλιά εθνική οδό, γλιτώνεις διόδια, αλλά παίρνει περισσότερη ώρα, στο γυρισμό όμως μπορείς πάντα να σταματήσεις στις ψαροταβέρνες και να προμηθευτείς φρέσκα μύδια και στρείδια, ή να θαυμάσεις τη διαστημούπολη της Ελευσίνας νύχτα. Εγώ πάντα σταματώ για ένα σουβλάκι στους Αγίους Θεοδώρους, ή πηγαίνω βόλτα στην παραλία να χαζέψω ντόπιους.
Το gps μας έβγαλε σε χωριά που μοιάζαν στοιχειωμένα, όπως η "Σκοτεινή" νομού Αργολίδας, επέμενε πως ο δρόμος για Δημητσάνα περνούσε απ΄τα βουνά, ο δρόμος όμως μετά από κάποια χιλιόμετρα κι αφού παίξαμε χιονοπόλεμο δεν ήτανε πια προσβάσιμος χωρίς αλυσίδες. Αναγκαστήκαμε λοιπόν να γυρίσουμε πίσω, χαθήκαμε, ανεβοκατεβήκαμε βουνά και στο τέλος αναγκαστήκαμε να πάμε από τον σίγουρο δρόμο, πληρώνοντας τελικά κι από τρεις σταθμούς διοδίων. Σταματήσαμε για κρέπα στην Τρίπολη, η οποία φαίνεται να έχει αρχίσει να αποκτά μεγάλη κίνηση. Οι βιτρίνες της πολύ εκλεπτυσμένες, που κανείς δεν θα περίμενε από την επαρχία, αφού και η αρχιτεκτονική της θυμίζει λίγο από Ναύπλιο, λίγο από Πάτρα. Είχε κι η Τρίπολη με τη σειρά της υιοθετήσει μια αισθητική όμοια με την Ιταλικότατη Κέρκυρα, όπως όλο σχεδόν το Ιόνιο.
Άξιζε όμως τον κόπο, αν και φτάσαμε 11 το βράδυ μας περίμενε ένα πολύ ζεστό δωμάτιο. Το πρωί μας έφτιαξαν ομελέτες με αυγά από τις κότες τους και μας πρόσφεραν και ντόπιο μέλι, ενώ και τα ντόπια πορτοκάλια που δοκίμασα, ήταν τα πιο ζουμερά και γλυκά που έχω γευτεί ποτέ.
Η πόλη είναι όλη πετρόχτιστη με ένα κάστρο στην κορυφή, από εκεί κοντά καταγόταν και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Η Δημητσάνα απέχει γύρω στη μια ώρα από την Καρύταινα, και οι δύο φημίζονται για τις ταβέρνες τους, δεν έχουν θάλασσα και γιαυτό αποτελούσαν χειμερινό προορισμό για τους Έλληνες, όμως με την κρίση η κίνηση έκοψε. Τα πράγματα όμως εδώ και μερικά χρόνια κάθε Απρίλιο αλλάζουν, πολλοί τουρίστες από Γαλλία, Βρετανία και το Ισραήλ, όπως μας είπανε, κατεβαίνουν μέχρι εκεί λες και δεν έχουν δικές τους μεσαιωνικές πόλεις. Τι βρίσκουν εκτός από κατάλληλες διαφημίσεις; Χαμηλές τιμές, εύκολη κι ευχάριστη πρόσβαση με αυτοκίνητο, οπότε μένουν δυό μέρες σε κάθε μέρος και μέχρι να τελειώσει η άδεια, έχουν γυρίσει τη μισή Πελοπόννησο, που συνδυάζει τα πάντα και συμφέρει. Ασφαλείς μέρη να περιηγηθούν, καθαρά, με τη φύση τους και γρήγορη εναλλαγή τοπίων. Φτηνό και καλό φαγητό, μεγάλες μερίδες που τους κάνουν εντύπωση, τουλάχιστον για τα δεδομένα των ξένων τουριστών.
Μέτρησα κανα δυό τρεις ταμπέλες Μεγαλόπολη. Μα πόσες υπάρχουν; Στο δρόμο χαθήκαμε ξανά σε κάποιο χωριό, οπότε και ακολουθήσαμε τις γραμμές του τραίνου.
Τελικά οδήγησα δυο ώρες, περνώντας ξανά από βουνά και από λαγκάδια, που όμως το πασοκ φαίνεται που έκανε έργα είχε προνοήσει και εδώ. Μέχρι το Άστρος η οδήγηση ήταν εύκολη κι ευχάριστη, με τόσο πράσινο τριγύρω και ελάχιστα αυτοκίνητα στο δρόμο.
Το Άστρος είναι καλοκαιρινό χωριό, δημιουργεί νοσταλγία τη χειμερινή περίοδο, σαν να εγκαταλείπεται μέχρι να επιστρέψει η Περσεφόνη. Η αρχιτεκτονική του είναι όμοια με τα χωριά της υπόλοιπης Πελοποννήσου, διώροφα σπίτια κυρίως με κεραμοσκεπές που δεν μπορείς να αποφασίσεις αν χτίστηκαν σήμερα ή χθες.
Από εκεί ακολουθήσαμε τον παραλιακό δρόμο και βγήκαμε στο Άργος, το οποίο σε διαφημιστικό βίντεο μου είχε προκαλέσει μεγάλη εντύπωση, από κοντά όμως και χειμώνα μας μιζέριασε. Η κρίση δεν φαινόταν στην Τρίπολη, αλλά στο Άργος παραφάνηκε. Φαντάζομαι το καλοκαίρι γίνονται προσπάθειες και καταφέρνει να αλλάζει η εικόνα. Όμορφα σπιτάκια και η κεντρική πλατεία τεράστια, αλλά το κάστρο στην κορυφή του λόφου πάνω από την πόλη δεν φτάνει.
Γιαυτό και το βάλαμε για Ναύπλιο, που είναι γεμάτο φανταράκια τέτοια εποχή και τα τουριστικά μαγαζάκια άδεια, αλλά με τις τιμές τις καλοκαιρινές. Πολλές ταβέρνες ανοιχτές αλλά δεν γέμιζαν το μάτι, ήταν μάλιστα όλες εξίσου ακριβές, ακόμα και αυτή η μια που καταλήξαμε δεν είχε αυτό που ονειρευόμασταν και τους είχε χαλάσει το αρκουδίσιον, έβγαζε κρύο αέρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου